Anihilation's verhalen

[VolvoFH]

Ga er zelf 1 maken zou ik zeggen....

[dafxf95]

ik kan dat nie zo goed als hij.
en ik wil hem nie opfokken ben alleen benieuwd naar het vervolg

[VolvoFH]

Dat zou best kunnen, maar bij mij (en bij meer) komt het over alsof je geen geduld hebt.

[vogeltje93]

@volvofh je hebt gelijk

je ken ook gewoon rustig afwachten tot ie weer iets plaats! de verhalen lopen echt niet zelf weg hoor

[Anihilation]

woah, er is vraag geloof ik! sorry jongens, geen tijd gehad om er goed voor te gaan zitten. Ik zal morgen tijd maken om het volgende deel te schrijven

[Anihilation]

TEASER ALERT:

De temperatuurmeter steeg gestaag. Remdruk was weg. De boordcomputer begon te piepen. Waarschuwingslampjes sloegen rood uit. Was dit dan het einde? Na zo veel jaren?

[Anihilation]

Mijne heren, hoofdstuk 7:

Zwarte sneeuw

Mensen weten pas wat ze missen als ze er aan denken. Maar wat als we niet kunnen bedenken wat we missen? Maakt dat dat we geen verlangens meer hebben? Is iemand die geen verlangens meer heeft de gelukkigste persoon op aarde, of juist niet?

Daar reden een rode Scania en een blauwe MAN over de franse wegen. Gevaarlijke lading, sterke wagens. De bestuurders voelden zich koning te rijk achter het stuur van hun veredelde trekpaarden. Simon en henk, door hun vriendenkring beschreven als knabbel en babbel. Deze jongens waren trucker voor het leven. Maar dat bracht ook nadelen met zich mee. Simon had Henk hardop uitgelachen toen hij een snelheidsboete had binnengekregen op de e-mail. Alleen Henk presteerde het om met een vrachtwagen een snelheidsboete te krijgen. En niet zo’n misselijke ook!

Het scheldwoorden arsenaal van Henk schalde weer eens over de bak. Simon glimlachte. Henk maakte zich zo druk over die komende file. Terwijl ze nog ruim de tijd hadden om de ferry Calais – Dover te halen, zat Henk hem al te knijpen. Simon had zin om te sarren. “Hey Henk, we hebben nog tijd zat, of maak je je weer zorgen over de tijd die je nodig hebt om in te parkeren?” Hij liet de knop van zijn microfoon los, nog na gniffelend. Hij dacht weer terug aan die eerste keer dat ze de oversteek gingen maken. Toen reed Henk nog in zijn Daf XF. Toen ging hij de bemanning eens heel duidelijk uitleggen, in zijn beste Frans, met een vleugje Duits en een toefje Engels, waarom hij wel goed geparkeerd stond en de persoon achter hem niet. De conclusie was, zoals zo vaak, dat Henk mokkend achter het stuur kroop om het hele ding een stuk te verplaatsen.

Het bleef lang stil aan de andere kant. Simon vroeg Henk te antwoorden als hij hem ontving. Geen reactie. Vreemd, dacht Simon. Hij keek in zijn spiegel en zag Henk zijn wagen. Die flitste met alle lampen die op zijn machtige Torpedo zaten. Iets te vaak om alleen begroetend te zijn. Simon vroeg zich af wat hij wilde zeggen en probeerde de bak nog eens. Deze gaf nu alleen een ruis. Maar hij had een paar minuten er voor Henk nog horen blèren. Hij checkte zijn voorste dodehoek spiegel. Zijn hart stond stil.

De dikke rook was onmiskenbaar. Hij zat op een brandende motor. Simon trapte zijn rempedaal in zo hard hij kon. Geen reactie. Hij keek op zijn dashboard. De temperatuurmeter steeg gestaag. Remdruk was weg. De boordcomputer begon te piepen. Waarschuwingslampjes sloegen rood uit. Was dit dan het einde? Na zo veel jaren? Hij reed zijn wagen op de vluchtstrook en ramde de vangrail. Een dappere poging, zo dacht hij zelf. De vangrail brak plots, de rechterhelft van de truck en zijn oplegger bungelde boven een talud van een paar meter. De tijd stond stil. Als in slow motion beleefde Simon het naar beneden storten van zijn geliefde truck. Het ergste was nog dat hij er zelf in zat. Een klap. Donker.

Verlangens maken de mens sterk. De drang om meer te bereiken, meer te hebben, en nog meer te verlangen. Het maakt ons sterk, het maakt ons mens, het maakt ons blind.

[tarzan252]

gaaf verhaal man !

[dafxf95]

godverdome wat een goed&spannend verhaal!!

[Harald1225]

is dit nu het einde van Simon u ziet het de volgende keer in de volgende uitzending (hopen we)